6. Szósty, o tym jak pojawia się coś czego nie do końca się chce.

Wieczorem siedziała z Jordim i Valerią w salonie, oglądając film. W pewnym momencie przyjaciółka nie wytrzymała i musiała zapytać się, co jest między blondynką a Bartrą.

- Dobrze mi się z nim rozmawia. Nie wmawiaj sobie, że z nim jestem, bo nic z tego – zastrzegła, patrząc na dziewczynę Alby.

- I tak wiemy swoje – odpowiedział Jordi i przytulił do siebie Valerię. Julia nie lubiła, jak ktoś wtrąca się w jej sprawy i jak się jej wmawia coś czego nie ma.  Owszem, polubiła Marca, ale to chyba nie zbrodnia? I nie żadne zobowiązanie, że musi z nim być.

Następnego dnia Jordi wyszedł na trening, a Valeria do pracy. Blondynka została sama, lecz nie leżała do góry brzuchem. Wysprzątała dom tak, że można było wręcz jeść z podłogi. Była pracowita, a bezczynne siedzenie doprowadzało ją do szału. Oczywiście uważała na kolano, na którym wciąż był stabilizator. Również  poprzez sprzątanie radziła sobie ze smutkiem, jaki wciąż jej towarzyszył po zerwaniu z Olivierem. Koło popołudnia wrócił Alba z Valerią. Oboje byli zdumieni tym porządkiem jaki panował w ich domu.

- Nie musiałaś – powiedział Jordi, całując jej policzek.

- Nie ma sprawy. Musiałam coś z sobą zrobić – zaśmiała się, siadając w salonie.

- Jadłaś coś? – spytała przyjaciółka, a ta tylko pokiwała twierdząco głową.

- To dobrze. My też już jedliśmy. Wróciliśmy tylko się odświeżyć. Chcemy iść na długi spacer – wyjaśniła Valeria. Blondynka zrozumiała, że chcą wreszcie pobyć razem, dlatego nigdzie się nie wtrącała.  Kiwnęła na znak zrozumienia i już pół godziny później ponownie została sama w domu.

W połowie filmu jaki sobie włączyła, zadzwonił dzwonek do drzwi. Zastopowała i otworzyła drzwi, w duchu się uśmiechając. W progu stał Marc Bartra.

- Jordi dzwonił, że zostawił zegarek w szafce. Miałem go przynieść, bo zostałem na drugim treningu – wyjaśnił – Jest Alba?

- Nie, wyszli z Valerią prawie godzinę temu na romantyczny spacer – zaśmiała się. Wiedziała w co pogrywa jej przyjaciółka z chłopakiem – Jeżeli chcesz, możesz zaczekać na niego.

- Z miłą chęcią – odpowiedział, uśmiechając się uroczo, tak, że blondynce prawie miękły kolana.

Usiedli w salonie, kiedy dziewczyna spytała się , czy piłkarz chce coś do picia.

- Wodę poproszę – uśmiechnął się ponownie i po chwili już miał szklankę w ręku.

Nagle rozdzwonił się jej telefon. Przeprosiła Marca i odebrała, stojąc przy oknie w kuchni.

- Julio, kochanie… Nie rozłączaj się. Wybacz mi. Byłem głupi, a nie mogę bez ciebie żyć – usłyszała głos francuza.

- Olivier, daj mi spokój. Zajmij się piłką i tą lalunią. Zapomnij o mnie. To koniec- powiedziała stanowczo i rozłączyła się.  Zdecydowanie musiała zmienić numer telefon, bo piłkarz nie daje jej spokoju. Miała go dość a on nie mógł tego zrozumieć. Kiedy chciała wyjść z kuchni, natknęła się na Bartrę.

- Coś się stało? – zapytał, odkładając do zlewu pustą szklankę.

- Były chłopak nie daje mi spokoju – westchnęła i wyminęła go. Znów usiadła na fotelu w salonie i tępo wpatrywała się w ścianę.

- To ty byłaś w Olivierem Giroud, prawda? – zapytał obrońca Barcelony.

- Tak. I to był chyba największy błąd mojego życia -  powiedziała cicho, kiedy Marc usiadł obok niej. Czuł, że musiał to zrobić. Przytulił ją do siebie, a ona tego potrzebowała. Męskie ramię działa na nią uspokajająco.

- Obiecałam sobie, że nie zwiążę się już z piłkarzem. Za dużo mnie to kosztuje, a jak mnie znów zdradzi to wyrwę sobie serce.

- Nawet jeśli ten piłkarz byłby lepszy od Girouda?Byłby idealny?

- Nie istnieją idealni ludzie. – powiedziała, patrząc na niego.

- Ale mam na myśli, że by nie zdradzał, byłby taki jaki byś chciała by był? – popatrzał w jej niebieskie oczy, które od samego początku mu się spodobały.

- To wtedy zaczęłabym się zastanawiać… - odpowiedziała i widziała jak twarz Marca zbliża się do niej bardzo powoli. Kiedy ich usta miały się zetknąć, do domu weszła Valeria z Jordim. Momentalnie się od siebie odsunęli i Julia wstała z kanapy, chrząkając.

- W czymś przeszkodziliśmy? – spytała Valeria, a blondynka odpowiedziała, że nie.

- Marc przyszedł oddać Jordiemu jakiś zegarek czy coś – Julia unikała wzroku przyjaciółki, bo wiedziała co by w nich zobaczyła. Triumf! Brunetka wiedziała, że coś między angielką a hiszpańskim obrońcą iskrzy.

Marc oddał Jordiemu  rzecz i wyszedł z domu Alby, uśmiechając się do Julii.

Czuła się przy obrońcy trochę inaczej niż przy Olivierze. Bezpieczniej?

Zaufała mu od samego początku i póki co nie zawiodła się, pomimo, że minęło raptem kilka dni.

Nie mogę się zakochać – pomyślała, trzęsąc głową. Udała się do swojego pokoju i zaczęła czytać książkę.

To idiotyzm.

______

dodaję hurtem, póki jestem przy komputerze.